Żywokost - właściwości i zastosowanie

   Żywokost lekarski jest rośliną należącą do rodziny ogórecznikowatych, pospolicie występującą. Należy do bylin osiągających wysokość od zaledwie 30 cm do aż 1,5 metra. Żywokost lekarski kwitnie późną wiosną. Wprowadzając go do domowej apteczki możesz złagodzić niektóre dolegliwości, a innym skutecznie zapobiegać.

   Charakterystyczną cechą żywokostu lekarskiego jest fioletowy kolor kwiatów i biała odmiana. Roślina bardzo lubi wilgotne obszary - najczęściej można ją spotkać w okolicy rzek i zbiorników wodnych oraz na obrzeżach lasów. Nazwa ziela wywodzi się stąd, że w medycynie niekonwencjonalnej pierwotnie wykorzystywano je do leczenia urazów kości. W korzeniu żywokostu leczniczego znajduje się mnóstwo cennych substancji.

Składniki korzenia żywokostu

   Korzeń w ok. 10-15% składa się ze śluzu. Korzeń żywokostu leczniczego zawiera również alantoinę, garbniki, fruktany, polifenole, asparaginę i krzem. Ziele jest bogate w olejek eteryczny i beta-sitosterol. Niemniej z uwagi na zawartość toksyny, żywokost lekarski nie może być stosowana wewnętrznie. Bez względu na to ograniczenie, zastosowanie tej rośliny jest dość szerokie.



Korzenie - surowiec zielarski

   Korzenie żywokostu lekarskiego są zbierane jesienią drugiego roku wegetacji, albo wczesną wiosną trzeciego roku wegetacji. Zebrane korzenie są dokładne oczyszczane, a następnie suszone. Z oczyszczonych korzeni można także przygotować leczniczą nalewkę służącą do zewnętrznego stosowania. Nie tylko korzenie są surowcem zielarskim - kwiaty i liście żywokostu także mogą być stosowane do wykonywania okładów.



Zastosowanie żywokostu

   Żywokost lekarski, znany również pod nazwą kosztyfału, jest wykorzystywany do leczenia schorzeń kręgosłupa i stawów, otarć, zwichnięć i złamań, stłuczeń, stanów zapalnych ścięgien i dolegliwości bólowych mięśni. Ziele znajduje zastosowanie w leczeniu reumatyzmu.



Właściwości alantoiny

   Żywokost lekarski w dużej mierze zawdzięcza swoje właściwości alantoinie - substancji wspierających regenerację tkanek. Działa ona także nawilżająco, zmiękczająco i wygładzająco. Alantoina skutecznie przyspiesza regenerację skóry, chroniąc ją przed podrażnieniami i oparzeniami słonecznymi. Cenioną substancję naturalnego pochodzenia wykorzystuje się w zapobieganiu odleżynom oraz w leczeniu łuszczycy. Oprócz właściwości nawilżających posiada ona także właściwości nawilżające.



Inne cenne składniki żywokostu

   Alantoina wspiera proces gojenia poprzez pobudzanie fibroblastów do podziałów. Fibroblasty zaczynają ostatecznie przekształcać się w komórki właściwe dla skóry, co prowadzi do powstania blizny. Alantoinę wspierają natomiast takie związki organiczne zawarte w korzeniu żywokostu lekarskiego, jak antybakteryjne garbniki oraz karoteny o właściwościach antyoksydacyjnych. Żywokost zawiera również inulinę, glikozydy fenolowe i saponiny. W korzeniu znajduje się również szereg witamin (B1, B2, B12, C, PP) oraz minerałów (wapń, żelazo, krzem, fosfor, mangan, kobalt). Zawarte w korzeniu żywokostu flawonoidy, saponiny i garbniki uszczelniają naczynia krwionośne, pobudzając mikrokrążenie podskórne.



Toksyczne alkaloidy

   Korzeń żywokostu lekarskiego zawiera alkaloidy, które są toksyczne dla wątroby oraz płuc, przez co mogą doprowadzić nawet do rozwoju chorób nowotworowych. Dlatego nie wolno stosować go wewnętrznie. Ryzyko zatrucia jest wysokie. Produkty ziołowe przygotowane z żywokostu lekarskiego powinny być przechowywane z dala od dzieci i zwierząt domowych. Żywokost lekarski może być stosowany w formie odwarów, maści i past oraz okładów. Dawniej żywokostem lekarskim leczono także choroby żołądka i jelit.



Podsumowanie

   Żywokost lekarski wspiera leczenie złamań, ale sprawdza się także w łagodzeniu zmęczenia nóg i obrzęków oraz uszczelnieniu naczyń, jest też polecany osobom cierpiącym na skórne dermatozy, cukrzycę (ryzyko stopy cukrzycowej), alergikom oraz osobom chorym na atopowe zapalenie skóry (AZS). Korzeń żywokostu lekarskiego nie może być stosowany wewnętrznie. Aby uniknąć zatrucia, jedyną metodą wykorzystania tej rośliny jest zastosowanie zewnętrzne w formie odwarów, okładów, maści i past.