Pieczywo na świecie

   Pieczywo zdaje się być jednym z najważniejszych elementów polskiego codziennego menu. Uwielbiamy kanapki i jadamy je z dodatkami tak słodkimi, jak i słonymi, przegryzamy pieczywem zupy, pieczemy bułki na letnich spotkaniach przy ogniskach czy grillu, zapiekamy w specjalnych urządzeniach pieczywo tostowe z serem?

   Pieczywo ma ogromną ilość zastosowań i każdy z pewnością ma jakiś ulubiony jego rodzaj. Warto jednak wiedzieć, iż "nasz" chleb czy "nasze" bułki różnią się - niekiedy tylko trochę, niekiedy w dużym stopniu - od tych spożywanych w innych krajach europejskich czy, tym bardziej, w krajach spoza Europy. Przyjrzymy się odrobinę bliżej innym rodzajom pieczywa.

Francja

   Najsłynniejsze francuskie rodzaje pieczywa, bez problemu dostępne również i w piekarniach czy marketach w Polsce, to bagietki oraz croissanty.

   Bagietka, zwana również bułką francuską lub bułką paryską, to pszenny wypiek mający zwykle około 1 metra długości oraz 5-6 centymetrów szerokości i 3-4 centymetry grubości. Ma chrupiącą skórkę oraz delikatny, miękki środek. Ta dobrej jakości powróci do swego pierwotnego kształtu, po tym, jak ją ściśniemy.

   Bagietka została wymyślona za czasów Napoleona - przez wzgląd na jej specyficzny kształt każdy żołnierz z łatwością mógł włożyć ją do kieszeni. Dziś bagietki są jedzone przez Francuzów najchętniej na śniadanie. Warto widzieć, iż bagietek się nie kroi, lecz rwie, a jej kawałki macza w czekoladzie lub dżemie. Do tego kawa i voilà! Mamy francuskie śniadanie!

   Croissanty to drugi ulubiony śniadaniowy produkt Francuzów. Są to wypiekane z ciasta francuskiego rogaliki - zgodnie z tradycyjną recepturą bez nadzienia. Oficjalnie pierwszy przepis na croissanty pochodzi z roku 1839 i jest wiązany z osobą Augusta Zanga, właściciela wiedeńskiej piekarni w Paryżu. Według nieoficjalnych przekazów, croissanty wynaleziono na krótko po zakończeniu odsieczy wiedeńskiej w 1683 roku. Podobno to polski szlachcic, szpieg i dyplomata Jerzy Franciszek Kulczycki, właściciel kawiarni w Wiedniu, namówił właściciela pobliskiej piekarni, Petera Wendela, by zaczął wypiekać bułeczki w kształcie półksiężyca, aby upamiętnić zwycięstwo nad tureckimi wojskami. Croissanty, podobnie do bagietek, najczęściej maczane są w słodkich dodatkach i popijane kawą.

   Oprócz bagietek i croissantów Francuzi często jadają również brioszki (brioche). To małe bułeczki z ciasta drożdżowego, niezbyt słodkie, niemniej bardzo tłuste. Brioszki nie są w Polsce zbyt popularne, lecz z łatwością można upiec je samemu. W Internecie oraz książkach kucharskich odnaleźć można wiele przepisów na różnego rodzaju brioszki (występują one w wersjach regionalnych, stąd nie ma na nie tylko jednej receptury).



Włochy

   Najważniejsze i najpopularniejsze włoskie pieczywo to z pewnością foccacia. Stanowi ono podstawę pizzy, niemniej podaje się je również do wielu innych dań jako dodatek, a także serwuje przed faktycznym obiadem czy kolacją, aby goście zaspokoić mogli pierwszy głód. Foccacia, jak np. wspomniane francuskie brioszki, to ciasto wypiekane z dodatkiem drożdży, które to, co więcej, występuje w wielu odmianach, w zależności od tego, z jakiego regionu pochodzi konkretny przepis. Niekiedy dodawane są do niego zioła, suszone pomidory lub oliwki, czasem macza się je w oliwie itd.

   We Włoszech chętnie jada się również ciabattę. Ciabatta to drożdżowy chlebek, długi i raczej spłaszczony. Najczęściej jest bardzo lekka i ma, jak francuska bagietka, chrupiącą skórkę. Małe ciabatty dostępne są w wielu polskich sklepach i kształtem przypominają prostokątne bułki.

   Godnym uwagi włoskim pieczywem jest toskański pane sciapo, wypiekany bez dodatku soli. Do jego produkcji wykorzystuje się mąkę pełnoziarnistą oraz oczyszczoną, wodę, drożdże oraz oliwę z oliwek.

   Na południu Włoch chętnie jada się również taralli, czyli kruche pieczywo o okrągłym kształcie i średnicy od 4 do 7 czy nawet 8 centymetrów. Wypiekane jest zarówno w wersji słodkiej, jak i słonej (z dodatkiem np. pieprzu czy czosnku).



Hiszpania

   Pan rustico, czy tradycyjny chleb hiszpański, jest stosunkowo podobny do pieczywa polskiego. Jego bochenki są dość duże, najczęściej okrągłe, mają chrupiąca skórkę i delikatny, "podziurawiony" miąższ. Pan rustico wypiekany jest z mąki pszennej, z dodatkiem (niezbyt wielkim) drożdży.

   Pszenne hiszpańskie bułeczki zwane pitufos mają natomiast nie okrągły, jak, najczęściej, te polskie, lecz prostokątny kształt. Najczęściej spożywane są na śniadanie - maczane w oliwie lub krojone i smarowane pastą z suszonych pomidorów.



Norwegia

   Pieczywo norweskie przypomina chlebki, które kupują najczęściej osoby dbające o linię czy te, które nie przepadają za typowym pieczywem. Knekkebrød, gdyż tak się nazywa, to cieniutkie i chrupiące kromki wypiekane z razowej mąki z dodatkiem pestek dyni, ziaren słonecznika, siemienia lnianego, płatków owsianych itd. Doskonale smakują tak z dodatkami słonymi, jak i na słodko. Knekkebrød to doskonały pomysł na zdrowe i sycące śniadanie.



Holandia

   Przepis na popularne w Holandii pieczywo, czyli chleb tygrysi, pochodzi najprawdopodobniej z Azji, gdyż do jego wypieku wykorzystuje się pastę ryżową oraz olej sezamowy. Chleb tygrysi ma popękaną i grubą wierzchnią skórkę (smaruje się ją wspomnianą pastą) i charakteryzuje go delikatny posmak i aromat sezamu (olej sezamowy dodawany jest do ciasta przed pieczeniem). Z przepisu na chleb tygrysi wypiekane są również bułki.

   Popularnym holenderskim wypiekiem jest również krentenbol, czyli mała i miękka drożdżowa bułka z rodzynkami o okrągłym kształcie oraz ciemniej skórce. W Holandii najczęściej spożywana jest na śniadanie lub lunch i, co ciekawe, nie tylko z masłem lub bez żadnych dodatków, ale i również z żółtym serem.



Irlandia

   Charakterystycznym pieczywem irlandzkim jest tzw. chleb sodowy. Jego nazwa wywodzi się stąd, że do jego wypieku wykorzystywana jest właśnie soda. Pozostałe najważniejsze składniki chleba sodowego to przede wszystkim razowa lub oczyszczona mąka pszenna - produkowana z odmiany pszenicy posiadającej mniej glutenu - oraz maślanka lub jogurt. Niekiedy dodaje się do niego również drożdże.



Litwa

   Chleb litewski ma ciemny kolor oraz lekko kleisty środek. Wypieka się go na zakwasie, z mąki żytniej z małym dodatkiem mąki pszennej, a doprawia kminkiem. Chleb litewski ma wysokie wartości odżywcze - jest np. bogatym źródłem witamin z grupy B, minerałów takich jak magnez i cynk oraz błonnika.



Niemcy

   Być może mało kto wie, iż to właśnie stosunkowo popularnych w naszym kraju pumpernikiel pochodzi właśnie z Niemiec. Przepis na ów pyszny, lecz specyficzny chlebek pochodzi najprawdopodobniej już z wieku XV. Zgodnie z tradycyjną recepturą pumpernikle wypieka się w niskich temperaturach (około 130 stopni) przez 18-20 godzin, a następnie układa w odpowiednim pomieszczeniu i czeka, aż "dojrzeją". Produkcja pumpernikla jest długa i skomplikowana, stąd w wielu sklepach, szczególnie tych w Polsce, na pólkach znajdziemy pumpernikle "podrabiane".



Anglia

   Najpopularniejszym pieczywem w Anglii są chleby słodowe, czyli chleby przygotowywane z mąki słodowej oraz ekstraktów słodowych (najczęściej jęczmiennych, niekiedy dodatkowo fermentowanych). Są zwykle duże i bardzo puszyste, gdyż mąki słodowe wydzielają podczas pieczenia dwutlenek węgla, który to rozpulchnia ciasto. Najważniejsze odmiany chleba słodowego to chleb słodowy kleisty, chleb brunatny (ma największą zawartość błonnika), chleb lekko słodowy i chleb średnio słodowy.



Syria

   Najważniejszym pieczywem syryjskim, niezwykle popularnych również w Grecji, jest pita. Chlebek pita to żółty, okrągły placek z mąki jęczmiennej lub pszennej, wypiekany z dodatkiem wody oraz drożdży. Serwuje się go wypełnionego przeróżnymi nadzieniami - głównie mięsem z warzywami oraz pikantnym sosem. W Grecji pita zawijana jest tak, aby, wypełniona farszem, przypominała kształtem rożek, niemniej w wersji oryginalnej twory ona pewnego rodzaju "kieszonkę", w którą wkłada się farsz.



Indie

   Najważniejszym pieczywem indyjskim jest chapati, czyli płaski placek z lekko zakwaszanego ciasta z lekko oczyszczonej mąki oraz oleju. Chapati wypiekane jest najczęściej tuż przed posiłkiem, w ramach którego będzie spożywane, gdyż bardzo szybko czerstwieje.

   Jedną z odmian chapati jest paratha. Placki te przygotowuje się z mąki pszennej z dodatkiem soli oraz wody. Rozwałkowane, smaruje się masłem, składa na pół, następnie znów smaruje masłem, znów składa, a potem smaży na złocisty kolor. Paratha nie jest przygotowywana na co dzień, lecz stanowi danie raczej odświętne, przeznaczone na ważne uroczystości.

   Naan, czyli kolejny chlebek indyjski, jest natomiast wypiekiem drożdżowym (do ciasta na naan często dodaje się różne przyprawy, czosnek itd.). Podaje się go z warzywami, jagnięciną, serami, sezamem oraz bakaliami.



Etiopia

   Popularnym pieczywem w Etiopii jest indżera, czyli cienkie podpłomyki osiągające średnicę nawet do 50 centymetrów. Wypieka się je z mąki teffu - zboża, które nie występuje w Europie, stąd nie można tu również spróbować samej indżery. Indżera jest lekko kwaśna, gdyż mąka, z której wyrabia się ciasto przygotowywane do jej wypieku, jest uprzednio fermentowana.



Japonia

   Japońskie pieczywo to wypieki raczej słodkie. Stanowią jedynie dodatek do dań i mają być przede wszystkim atrakcyjne wizualnie. Japońskie bułeczki nadziewane są np. pastą z fasolki adzuki lub wypiekane z dodatkiem curry. Popularny w Japonii chleb tostowy strukturą przypomina raczej znaną nam chałkę niż pieczywo przeznaczone do zapiekania, niemniej największym tamtejszym hitem są bułeczki kumapan, formowane na kształt uroczej głowy misia, oraz bułeczki momopan niemal do złudzenia przypominające brzoskwinie.



Wietnam

   Pieczywo wietnamskie to bánh mì. Jest to nadziewana różnymi dodatkami (najczęściej kiszoną marchwią, rzodkiewką, ogórkiem, majonezem, tofu, mięsem drobiowym, jajecznicą, skórą wieprzową, kiełbasą itd.) pszenno-ryżowa bagietka.